Dzieje większości miejscowości stanowiących parafię Jarosławice sięgają czasów odległej starożytności. Według przeprowadzonych badań przez archeologów na tym terenie z Polskiej Akademii Nauk w latach 1960-1965 dowiodło, że już w późnej epoce kamienia, tj. ok. 3 tyś. lat temu nasi praprzodkowie tutaj zamieszkiwali. Ci sami przodkowie stwierdzili, że już w 1200 roku, za Piastów istniało w Jarosławicach grodzisko „obronno- misyjne” z kaplicą. Grodzisko i 5 innych miejscowości wraz z radomska „Piotrówką” (kościół św. Piotra w Radomiu, obecnie św. Wacława) tworzyło zespół fortyfikacyjno- obronny- zniszczony w 1240 roku przez najazd Tatarów.
Właściwe osadnictwo i nazwy miejscowości zaczęło się za czasów Władysława Łokietka (1260-1333), który w zamian za pomoc w zjednoczeniu ziem polskich nadawał swoim wiernym rycerzom dobra (ziemie). Jednym z takich rycerzy był Jarosław Mareusz (vel Marcuszewski) herbu „Lewart”, który według ks. Jana Długosza (kronika Polaków ksiąg 12 oraz: Libri Beneficiorum- Księgi dobrodziejstw- ksiąg 2) w 1325 otrzymał ziemię od króla, zaś od bpa krakowskiego Lamberta zezwolenie na wybudowanie kościoła parafialnego p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w założonej wsi Jarosławice (1326)- od imienia właściciela. Nie ma dokumentów mówiących o relikwiach umieszczonych w głównym ołtarzu ani też opisu pierwszego obrazu Najświętszej Maryi Panny. Podanie głosiło, że wizerunek Matki Boskiej umieszczony na obrazie objawił się na frontonie kościoła, a kiedy indziej na parkanie wokół kościoła w chwilach kiedy niebezpieczeństwo zagrażało parafianom. Innym źródłem historycznym dla dziejów parafii jest kronika pt. „Dekanat Radomski” ks. Jan Wiśniewskiego, wydana w 1910 roku po polsku, w czasie kiedy jeszcze nie było suwerennego państwa (dopiero w 1918 r.)
Ks. Jan Wiśniewski- historyk parafii w ówczesnym Dekanacie Radom był w Jarosławicach w 1908r; badał kronikę i księgi parafialne i na tej podstawie wydał swoją książkę- stąd w części wiemy z kroniki, w części od starszych parafian z przekazu ustnego. Według ówczesnej kroniki parafii, cudowne ocalenie obrazu i mieszkańców dokonało się w lipcu 1656r. podczas „potopu szwedzkiego”. Wizerunek matki Boskiej ukazał się na frontonie kościoła zanim wkroczyli wycofujący się spod Jasnej Góry Szwedzi. Postępująca armia Karola Gustawa z Rawy Mazowieckiej na Radom wysłała oddział zwiadowny pod dowództwem gen. Rogera db Aschenberga, który pod Jarosławicami wpadł w zasadzkę Polaków i uciekł do Radomia. Ten czyn dał czas (2 dni) na wyniesienie obrazu, naczyń liturgicznych i samych mieszkańców do ukrycia się w pobliskich lasach, gdyż właściwa armia szwedzka spalił kościół i wieś.
Po zakończonej wojnie zbudowano tymczasową kaplicę, w której umieszczono obraz Najświętszej Maryi Panny. W 1682r. do Jarosławic przyjechał ociemniały ks. Jan Gawroński. Słyszał on o cudownym obrazie w Jarosławicach i postanowił udać się z pielgrzymką. Po przyjeździe na miejsce udał się wraz z woźnicą do kaplicy przed obraz N.M.P. i tam modląc się doznał cudu przejrzenia na oczy. Na dowód swojej wdzięczności dla Matki Bożej i na pamiątkę tego cudu odbudował kościół z drzewa modrzewiowego, który przetrwał do 1939r., ufundował ołtarz główny, dokonał renowacji obrazu. Całość była gotowa w 1700 roku.
W głównym ołtarzu był obraz Ukoronowania matki Boskiej w Niebie. Nad głową Bogurodzicy Bóg Ojciec i Bóg Syn podtrzymują koronę, głowę Matki Bożej otaczały promienie i gwiazdy. Przypuszcza się, że obraz obecny jest z tamtego okresu czasu po renowacji lub nowy według obrazu pierwotnego. W 1940r. kościół został rozebrany na części i ukryty przez parafian, podobnie obraz, gdyż hitlerowcy wysiedlili mieszkańców i urządzili tu poligon wojskowy. Po zakończonej wojnie obraz powrócił do tymczasowego złożonego kościoła. W latach pięćdziesiątych został wybudowany kościół murowany, na planie kościoła drewnianego, w którym był ołtarz z 1700 roku. W ostatnich latach jest nowy ołtarz główny z cudownym obrazem, przed którym każdy może wnosić prośby do Bogarodzicy, Matki matek i nikt nie odejdzie bez Jej wsparcia.
Przy okazji krótkiego zarysu należy wspomnieć o znanych z historii postaciach, które modliły się przed cudownym obrazem. W 1556 r. rodzony (młodszy) brat Jana Kochanowskiego zawarł małżeństwo z Anną Młodnicką. Na tym ślubie Jan był drużbą, a w dwa lata później (1558) podawał do chrztu jego córkę- Krystynę. Anna i Mikołaj otrzymali w posagu: Jarosławice, Bieniędzice, Młudnice i w posiadaniu tych ziem oni i ich potomkowie byli ponad 250 lat. Z kolei Jan Kochanowski ożenił się w 1565 r. w Przytyku z Dorotą Podladowską. Małżeństwo otrzymało w wianie: Krzyszkowice, Gaczkowice i Oblas- które następnie zamieniono ze starszym bratem Kasprem na Czarnolas- w którym pozostali do końca życia. Kasper Kochanowski- ożeniony z Elżbietą Dzikówną z Cerekwi, Krzyszkowice i Gaczkowice sprzedał Konarskim- znanym działaczom politycznym za czasów ostatniego króla Polski, współtwórcom Konstytucji 3 Maja (Stanisław i Xawery). Od Konarskich Krzyszkowice i Gaczkowice przeszły w ręce zięcia Xawerego Konarskiego- gen. Wojsk Polskich w Armii Napoleona- M. Bronikowskiego. W czasie kampanii Napoleona na Rosję w 1812r. gen. Mikołaj Bronikowski ginie pod Borodino (w Rosji). Wdowa Anna (z Krasińskich) drugi raz wychodzi za mąż za Michała Modzelewskiego (1802)- właściciela Jarosławic górnych (po stronie Kościoła)- kolatora kościoła parafialnego. Włości te pozostały w rekach Modzelewskich (i ich następców) aż do pocz. XX w.
Budowa Kościoła 1957-1962 r.
Dzieci Pierwszokomunijne r. 1954 z ks. S. Warchołem. Fot. zrobiona w miejscu dzisiejszej świątyni. W tle widać ówczesną kaplicę.
Pamiątka misji świętych – 18-25 maja 1952 r. Na fot. z ks. S. Warchołem oo. Oblaci z Katowic prowadzący misje: o. Witold Hadrian, o. Józef Adamczyk.
Odpust 15 sierpnia; rok bliżej nieustalony.
Odpust 15 sierpnia; rok bliżej nieustalony.
Młody parafianin w dniu Pierwszej Komunii Świętej.